در حادثه، هنگامه طوفان بلائیم
»فواره فریادِ« رگِ خون خدائیم
موجیم سراسیمه در آغوش حوادث
خود حادثه پردا ز صفِ کرب و بلائیم
شمعیم به تاریکى شبهاى بلا خیز،
شمشیر أناالحق به کف روح خدائیم
ما خون حسینیم چو دریاى خروشان
ما ساغر لبریز دماء شهدائیم
ما لاله صفت در چمن و کوه و صحارى
تندیس و نمودى ز رهائىّ و رهائیم
ما چشمهاى از کوثر توحید و ولائیم
کز سینه تاریخ چو آئینه برآئیم!
