روزی حضرت موسی به خداوند متعال عرض کرد : دلم میخواهد یکی از بندگان خوبت را ببینم .
خطاب آمد : درصحرا برو ، آنجا مردی هست که در حال کشاورزی کردن است . او از خوبان درگاه ماست .
حضرت آمد و دید مردی در حال بیل زدن و کار کردن است . حضرت تعجب کرد که او چطور به درجه ای رسیده که خداوند میفرماید از خوبان ماست .
از جبرئیل پرسید جبرئیل عرض کرد : الان خداوند بلائی بر او نازل میکند ببین او چه میکند . بلایی نازل شد که آن مرد در یک لحظه هر دو چشمش را از دست داد . فورا نشست ، بیلش را هم جلوی رویش قرار داد .
گفت : مولای من تا تو مرا بینا می پسندیدی من داشتن چشم را دوست می داشتم ، حال که تو مرا کور می پسندی من کوری را بیش از بینایی دوست دارم .
اشک در دیدگان حضرت حلقه زد ، رو کرد به آن مرد و فرمود : ای مرد من پیغمبر خدا هستم و مستجاب الدعوه . میخواهی دعا کنم تا خداوند چشمانت را دوباره بینا کند ؟
مرد پاسخ داد : نه .
حضرت فرمود : چرا ؟

گفت :
 آنچه پروردگارم  برای من اختیار کرده بیشتر دوست دارم تا آنچه را که خود برای خودم می خواهم

« إنّما الخمر» بخوانم که دگر خُرده مگیر
مَست عشقم نه به بند شهوانیم اسیر
شُعله‏ها برکشم از ناله ز بى‏تابى دل؛
تاب دل برده نفیر ستم و حال فقیر
شعله ناله مظلوم گدازد دل من‏
آه از آن دم که ستمگر بکشد داد و نفیر
خنک آن روز که درماندگى و فقر نماند
دل ظالم بدَرد مرد خدا بنده چو شیر
چهره پرچین مگردان و میاشوب دمى‏
تیغ بُران عدالّت بزند خرد و کبیر

من نه آنم که بود بنده زور و زرِ تو
منم آن کس که زند کاسه خون بر سر تو
من نه جُغدم که کند ناله ز جور گردون‏
شاهبازم شکنم پنجه و بال و پَر تو
من چو طوفان بخروشم به هراس آورمت‏
من چنان آذرم و حاصل من اخگر تو
نهراسم ز شهادت که نه در بند تنم!
ز شهادت به سعادت بَرَدم خنجر تو
»مرغ باغ ملکوتم نِیَم از عالم خاک«
چه بمانم به حقارت چو خسان در بَرِ تو؟
آذر خشى که به دل دارم از آن ابر ستم‏
نگذارد اثرى، هیچ ز خاکستر تو
تو نه شاهى که چو فرعون و مخالف به خدا
چه کند با تو ندانم به جزا داور تو

ما جرعه نوش باده »قالوابلى‏«ایم‏
فوّاره خون خدا در کربلائیم‏
ما شعله‏هاى سرکش فریاد و دردیم‏
ما نعره‏هاى »یا على« گاهِ نبردیم‏
ما ریشه در خون هزاران کشته داریم‏
صد پُشته دل در خون خود آغشته داریم‏
با ما شقایق اُلفتى دیرینه دارد؛
داغ دل ما را درون سینه دارد
ما پیروان صادق پیر خمینیم‏
در ظهر عاشورا هم‏آوا با حسینیم‏
»فهمیده«هاى ما چون در خطِّ حسین‏اند،
خود کشته‏هاى »بدر« و »خندق« یا »حنین«اند
شد دجله‏ها جارى ز خون جارى ما
تا چشم بدخواهان نبیند خوارى ما
آنگه که خونِ یار ما در کربلا ریخت‏
»حلاج« ما خود را به دارى دیگر آویخت!
ما سربه‏پاى عشق لیلى کى سپاریم؟
ما »رؤیت خورشید« را چشم انتظاریم

بنده حقّیم و از جور و جفا خواهیم گفت‏                            سرو آزادیم و از باد صبا خواهیم گفت‏
گلشن آزادگى را بلبل خنیاگریم‏                                      زخمه آزادمردان را شفا خواهیم گفت‏
در ره آزادگى هم خون و هم جان مى‏دهیم‏                        خون فشان خواهیم کرد و برملا خواهیم گفت

   ‏

              
خاک میهن را به خون خود مطهّر مى‏کنیم‏                           کشتگان راه قرآن را صلا خواهیم گفت‏
خطّ گلگون حسین بن على‏علیه السلام ترسیم کرد              آنچه را که ماکنون با خون جلا خواهیم گفت‏
ما چو در خطّ حسین‏علیه السلام آن رهبر آزاده‏ایم‏                دشت ایلام و خُزِستان کربلا خواهم گفت‏
دشمن اسلام را با خون زبون خواهیم کرد                          هر زمین را هر زمان، ما نینوا خواهیم گفت‏

در حادثه، هنگامه طوفان بلائیم‏
»فواره فریادِ« رگِ خون خدائیم‏
موجیم سراسیمه در آغوش حوادث‏
خود حادثه پردا ز صفِ کرب و بلائیم‏
شمعیم به تاریکى شبهاى بلا خیز،
شمشیر أناالحق به کف روح خدائیم‏
ما خون حسینیم چو دریاى خروشان‏
ما ساغر لبریز دماء شهدائیم‏
ما لاله صفت در چمن و کوه و صحارى‏
تندیس و نمودى ز رهائىّ و رهائیم‏
ما چشمه‏اى از کوثر توحید و ولائیم‏
کز سینه تاریخ چو آئینه برآئیم!

در امتداد خطِّ خون یک جاى پا بود
وان جاى پا، تکرارى از صد ماجرا بود
شمعى میان کلبه‏اى تاریک مى‏سوخت‏
پروانه‏اى سرگرم رقص شعله‏ها بود
آلاله‏اى در بزم خون پیمانه مى‏زد
دل گشته‏اى حیران ناى نینوا بود
بر دوش خود قابیل دارد کشته خود
هابیل را گو غوطه‏ور در خون چرا بود؟
از شام دیجور ازل تا صبح دیدار
هنگامه در هنگامه جارى خون ما بود
رسم برادر کشتگان، کاویدن خاک‏
از مسلخ هابیل تا کرب‏وبلا بود
دانى چرا خورشید روى نیزه‏ها رفت؟
یا از چه رو آتش میان خیمه‏ها بود؟
خاکستر خولى همان کاویدن خاک،
هابیل وى در طشت زر، خون خدا بود
هشدار! قابیل ار ببینى واشناسى‏
بردوش وى نعش برادر برملا بود!

منبع : سایت besoynor.parsiblog.com

منبع : Shahid.persianblog.com