چه گویم از درون پر ز شورم

ز آغاز غروب و فتح نورم

خدا را دیدم و اشکم روان شد

زمان دیدنش رازش عیان شد

عجب سری بود راز خدایی

نشد هرگز عیان وقت جدایی

زمانی که دلم وصل خدا شد

همه رازش ز پرده بر ملا شد

بدیدم هرچه را هرگز ندیدم

همه عشق و شهادت من بدیدم

چه حالی دارد امشب بار الها

شنیدم از جهان صدها نداها

همه تسبیح تو خواندندورفتند

همه گلها درون خود نهفتند

آسمان حک کرد امشب نام الله

برای مدتی هر چند کوتاه

سپس محوش نمود در سینه خود

به جایش صد ستاره دیده بگشود

ساقیا مطرب و جام می و میخانه کجاست؟

آن سرای دل و آن مامن جانانه کجاست؟

کو مرادی که مریدش بشوم با دل و جان؟

آن بهشت من و آن سرور مستانه کجاست؟

قدحی ده به من و پر کنش از جام شراب

تا نگویم که دگر خالق پیمانه کجاست!

سفری خواهمت از کل حیاتم ساقی

حیف باشد که ندانم در میخانه کجاست

من بیایم به در میکده با آه و فغان

که بگویم قدح ساقی رندانه کجاست!

روزی حضرت موسی به خداوند متعال عرض کرد : دلم میخواهد یکی از بندگان خوبت را ببینم .
خطاب آمد : درصحرا برو ، آنجا مردی هست که در حال کشاورزی کردن است . او از خوبان درگاه ماست .
حضرت آمد و دید مردی در حال بیل زدن و کار کردن است . حضرت تعجب کرد که او چطور به درجه ای رسیده که خداوند میفرماید از خوبان ماست .
از جبرئیل پرسید جبرئیل عرض کرد : الان خداوند بلائی بر او نازل میکند ببین او چه میکند . بلایی نازل شد که آن مرد در یک لحظه هر دو چشمش را از دست داد . فورا نشست ، بیلش را هم جلوی رویش قرار داد .
گفت : مولای من تا تو مرا بینا می پسندیدی من داشتن چشم را دوست می داشتم ، حال که تو مرا کور می پسندی من کوری را بیش از بینایی دوست دارم .
اشک در دیدگان حضرت حلقه زد ، رو کرد به آن مرد و فرمود : ای مرد من پیغمبر خدا هستم و مستجاب الدعوه . میخواهی دعا کنم تا خداوند چشمانت را دوباره بینا کند ؟
مرد پاسخ داد : نه .
حضرت فرمود : چرا ؟

گفت :
 آنچه پروردگارم  برای من اختیار کرده بیشتر دوست دارم تا آنچه را که خود برای خودم می خواهم

« إنّما الخمر» بخوانم که دگر خُرده مگیر
مَست عشقم نه به بند شهوانیم اسیر
شُعله‏ها برکشم از ناله ز بى‏تابى دل؛
تاب دل برده نفیر ستم و حال فقیر
شعله ناله مظلوم گدازد دل من‏
آه از آن دم که ستمگر بکشد داد و نفیر
خنک آن روز که درماندگى و فقر نماند
دل ظالم بدَرد مرد خدا بنده چو شیر
چهره پرچین مگردان و میاشوب دمى‏
تیغ بُران عدالّت بزند خرد و کبیر

من نه آنم که بود بنده زور و زرِ تو
منم آن کس که زند کاسه خون بر سر تو
من نه جُغدم که کند ناله ز جور گردون‏
شاهبازم شکنم پنجه و بال و پَر تو
من چو طوفان بخروشم به هراس آورمت‏
من چنان آذرم و حاصل من اخگر تو
نهراسم ز شهادت که نه در بند تنم!
ز شهادت به سعادت بَرَدم خنجر تو
»مرغ باغ ملکوتم نِیَم از عالم خاک«
چه بمانم به حقارت چو خسان در بَرِ تو؟
آذر خشى که به دل دارم از آن ابر ستم‏
نگذارد اثرى، هیچ ز خاکستر تو
تو نه شاهى که چو فرعون و مخالف به خدا
چه کند با تو ندانم به جزا داور تو

ما جرعه نوش باده »قالوابلى‏«ایم‏
فوّاره خون خدا در کربلائیم‏
ما شعله‏هاى سرکش فریاد و دردیم‏
ما نعره‏هاى »یا على« گاهِ نبردیم‏
ما ریشه در خون هزاران کشته داریم‏
صد پُشته دل در خون خود آغشته داریم‏
با ما شقایق اُلفتى دیرینه دارد؛
داغ دل ما را درون سینه دارد
ما پیروان صادق پیر خمینیم‏
در ظهر عاشورا هم‏آوا با حسینیم‏
»فهمیده«هاى ما چون در خطِّ حسین‏اند،
خود کشته‏هاى »بدر« و »خندق« یا »حنین«اند
شد دجله‏ها جارى ز خون جارى ما
تا چشم بدخواهان نبیند خوارى ما
آنگه که خونِ یار ما در کربلا ریخت‏
»حلاج« ما خود را به دارى دیگر آویخت!
ما سربه‏پاى عشق لیلى کى سپاریم؟
ما »رؤیت خورشید« را چشم انتظاریم

بنده حقّیم و از جور و جفا خواهیم گفت‏                            سرو آزادیم و از باد صبا خواهیم گفت‏
گلشن آزادگى را بلبل خنیاگریم‏                                      زخمه آزادمردان را شفا خواهیم گفت‏
در ره آزادگى هم خون و هم جان مى‏دهیم‏                        خون فشان خواهیم کرد و برملا خواهیم گفت

   ‏

              
خاک میهن را به خون خود مطهّر مى‏کنیم‏                           کشتگان راه قرآن را صلا خواهیم گفت‏
خطّ گلگون حسین بن على‏علیه السلام ترسیم کرد              آنچه را که ماکنون با خون جلا خواهیم گفت‏
ما چو در خطّ حسین‏علیه السلام آن رهبر آزاده‏ایم‏                دشت ایلام و خُزِستان کربلا خواهم گفت‏
دشمن اسلام را با خون زبون خواهیم کرد                          هر زمین را هر زمان، ما نینوا خواهیم گفت‏